TΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΜΑ ΧΑΣΑΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...
Mήπως φτάσαμε πια στην εποχή που έχουμε ξεχάσει να είμαστε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο; Το βασικό όλων μέσα σε μία κοινωνία είναι οι ανθρώπινες - κοινωνικές σχέσεις και δεσμοί και εμείς πλέον έχουμε φτάσει στο τέλμα αυτών.
Στεκόμαστε μονίμως σε μια οικονομική κρίση και όχι σε μια κοινωνική. Ναι μεν θα μου πείτε πως αν ο άνθρωπος δεν έχει να φάει, να ζήσει μια αξιοπρεπέστατη ζωή με τα βασικά και αναγκαία πράγματα, δεν έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του τι όρεξη να έχει γι' αυτά; Καμία! Δύσκολοι καιροί, άρα και πολλές δυσκολίες συνάμα.... Ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης που οδηγεί κατ' εμέ σε αποξένωση! Τι να τα κάνουν μερικοί που έχουν σπιταρόνες , ακριβά αυτοκίνητα αν μέσα τους δεν πηγάζει το αίσθημα πρώτα να είσαι Άνθρωπος και μετά όλα τα' άλλα; Μεταξύ τους τα χαίρονται!!
Κάπου στην πορεία χάσαμε το νόημα της λέξης ' Άνθρωπος', μιας λέξης που την καταντήσαμε να την χρησιμοποιούμε για τυπικούς και μόνο λόγους! Εποχές που πρώτα σε έμαθαν να κοιτάς το πορτοφόλι σου και μετά να νοιάζεσαι και να προσφέρεις, να κοιτάς πρώτα να μπορείς να βγάζεις τα απαραίτητα για να ζήσεις και μετά αν τυχόν σου έμεινε κουράγιο και χρόνος από την ζωή σου ίσως την απολαύσεις!
Οι νέοι λένε << Ο καθένας για την πάρτη του >> και μάλλον έχουν δίκιο! Από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια! Κοιτάς το προσωπικό σου όφελος, είτε επαγγελματικό, είτε προσωπικό και έπειτα κοιτάς να είσαι Άνθρωπος, να φέρεσαι σαν άνθρωπος. Μα κάπου εκεί το χάνουμε το παιχνίδι.. Έτσι μας συνήθισαν να φερόμαστε και ας μην το θέλουμε πραγματικά. Μας έμαθαν σιγά σιγά να ζούμε πρώτα για να επιβιώσουμε, να πληρώσουμε το νοίκι, τους λογαριασμούς, τα φροντιστήρια και τα δάνεια και μετά να ζήσουμε για εμάς σαν άνθρωποι, σαν κοινωνία!
Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική είναι και κοινωνική. Μπορεί να ξεκίνησε από τον οικονομικό τομέα μιας και δεν έχουμε τα βασικά, αλλά έφτασε να είναι και βαθιά μέσα στην κοινωνία. Δεν θα κάτσει εύκολα κανείς να σκεφτεί τον συμπολίτη του, αν έχει προβλήματα, αν μπορεί κάπως να προσφέρει την βοήθειά του - καμιά φορά μπορείς να προσφέρεις βοήθεια και χωρίς να ξοδέψεις χρήματα, μα μόνο λίγο προσωπικό χρόνο - 'Μακριά από το σπίτι σου και όπου θέλει ας είναι το κακό' έτσι ακούω συχνά πυκνά να λένε. Απορώ πολλές φορές αν έχουμε κάτσει να σκεφτούμε ποτέ αν ενώναμε τις δυνάμεις μας σαν λαός και σαν 'σκεπτόμενοι άνθρωποι' που είμαστε - γιατί ακόμη είμαστε - τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Νομίζω πολλάαα.. αλλά μάλλον δεν θέλουμε, γιατί νομίζουμε πως αν κοιτάμε την καμπούρα μας θα πάμε μπροστά. Αλλοτριωθήκαμε και αποξενωθήκαμε σε κλάσματα δευτερολέπτων, μα εύχομαι να μην είναι το τέλος αυτό!
Lena_St